Chianti Classico Riserva di Fizzano 1999 D.O.C.G Rocca delle Macìe

Gdy wino łączy się ze sztuką

            Moją opinię na temat wina wygłosiłem już jakiś czas temu: wino to sztuka, koniec i kropka. Mówiąc o winie, należy mówić nie o produkcie (nawet jeśli butelka Nobile di Montepulciano czy innego dobrego trunku podlega prawom rynkowym jak wiele innych „produktów”), a o (u)tworze w pełnym tego słowa znaczeniu. Uważam tak z prostej przyczyny: do wytworzenia dobrego wina potrzeba chęci i talentu (oraz dobrej jakości materiałów, ale to wynika z wymienionych wcześniej). Te same części składowe możemy wyrecytować w przypadku jakiegokolwiek dzieła sztuki. Bez dobrego winiarza nie ma mowy o zacnym trunku, tak samo jak bez utalentowanego malarza nie ma mowy o dobrym obrazie, bez utalentowanego muzyka nie ma mowy o zapierającej dech w piersiach muzyce, bez dobrego aktora (aktorów) i reżysera nie ma mowy o trzymającym w napięciu filmie…

            Co ma wspólnego to wszystko z posiadłością Rocca delle Macìe? A bardzo dużo. Prawdopodobnie nikomu, albo jedynie niektórym z Was, mówi coś tytuł „C’eravamo tanto amati" (nawet, jeśli film ten odniósł sukces, nawiasem mówiąc). Film ten trafił na ekrany kin w roku 1974, a wyreżyserowany został przez Ettore Scola (scenariusz natomiast napisany został przez bardzo płodną parę Age&Scarpelli). Jest to jeden z pamiętnych przykładów gatunku commedia all’italiana. Nie dajcie się jednak zwieść, przez cały film przeważa raczej gorzki ton, a momenty, które powodują nieśmiałe unoszenie się kącików ust, można zliczyć na palcach jednej ręki. Nie będę tu streszczał całości; „C’eravamo tanto amati" warto zobaczyć z wielu powodów, wystarczy wspomnieć o obsadzie (Nino Manfredi, Vittorio Gassman, a nawet Marcello Mastroianni, Federico Fellini, Vittorio De Sica i długo jeszcze by wymieniać). Wracając jednak do początku mojej myśli: film ten, jako jeden z wielu innych dobrych produkcji, pozwolił Italo Zingarellemu zakupić posiadłość w samym sercu Chianti, a następnie ją rozbudować i przekazać swoim dzieciom. Tak oto narodziła się Rocca delle Macìe, na dobrym, kinematograficznym gruncie.

Kadr z filmu "C'eravamo tanto amati".
Źródło: http://www.malgradotuttoweb.it/wp-content/uploads/c-eravamo-tanto-amati.jpg

Rodzinna firma jest dziś w posiadaniu ponad 600 hektarów, z czego aż 200 przeznaczone jest pod uprawę winorośli. Wśród posiadanych terenów znajdują się aż cztery działki w samym Chianti Classico (Le Macìe, Tenuta Sant’Alfonso, Riserva di Fizzano, Le Tavolelle) oraz dwie w Maremmie (Campomaccione, Casamaria). W katalogu produktów (utworów?) Rocca delle Macìe znajduje się bogata gama toskańskich klasyków (22 różne wina). Większość z produkowanych tu win może pochwalić się znaczącymi nagrodami, medalami oraz wysokimi notami punktowymi od najlepszych i najbardziej prestiżowych organizacji. Firma nie oddala się jednak od swoich korzeni, a wręcz przeciwnie: dalej brnie w kinematografię (jedną z gałęzi Rocca delle Macìe jest wytwórnia filmowa).

            Co więcej, wystarczy rzut oka na stronę internetową producenta, aby przekonać się jak bardzo ważną rolę odgrywa tu sztuka. Podczas gdy inny proponują do konkretnych win konkretne dania, Rocca delle Macìe proponuje również konkretny podkład muzyczny. Nie, to nie żart. Każde wyprodukowane tu wino ma swój soundtrack. Ciekawość zżera człowieka na myśl, jak może smakować wino, do którego zaleca się słuchanie „Train in vain” autorstwa The Clash lub „Smells like teen spirit” Nirvany…

            Koniec marudzenia i ględzenia, czas na wino. Tegoroczne święta, pod względem winiarskim, były dla mnie niezwykle udane. Wśród otrzymanych butelek pojawiła się również butelka Chianti Classico Riserva di Fizzano 1999 D.O.C.G od Rocca delle Macìe właśnie. Klasa sama w sobie (nawet, jeśli rocznik ’99 nie był tak bogato nagradzany, jak inne pod tą samą etykietą). Po trzygodzinnym obcowaniu ze świeżym powietrzem (karafka niezbędna, bo tak stare Chianti posiadało już znaczącą ilość osadu) wino prezentuje się następująco:

            Oko wychwytuje bardzo ciemną, bordową barwę. Niezwykle głęboki, intensywny i klarowny kolor, który wchodzi nawet w brunatną, ziemistą barwę. Jest i obwódka w jaśniejszym, miedziano-ceglastym kolorze. W nosie przede wszystkim dojrzała i błyszcząca wiśnia. Za nią dumnie maszeruje granatowa jeżyna. Wszystko to podbite lekko przytłumionym, być może zwietrzałym, cynamonem i innymi przyprawami.

            Dopiero usta pokazują czym jest to wino: jeżyna i lekko kwaśna, ale zdecydowanie dojrzała wiśnia. Do tego zaokrąglone, półaksamitne taniny, które jednak na końcu dochodzą do głosu i śmielej dają o sobie znać. Kwasowość na wodzy, zauważalna, trzymająca całość silną ręką, ale niezbyt przesadna. Bardzo dużo owocu podbite skórą. Zaskakująco żywotne to Chianti, jak na wino, które ma już niemalże 16 lat. Jeśli wpadnie Wam w ręce – koniecznie do treściwego jedzenia. Przejdzie z deską dojrzewających serów lub takich też wędlin. Tylko przy dobrym akompaniamencie kulinarnym prezentuje się w pełnej krasie. Piłem do szwajcarskiego emmentalera i pikantnej, dojrzewającej gorgonzoli – pierwszy ser trochę jednak ginął przy winie, ale już drugi dawał sobie nieźle radę (dobrze komponowały się owocowe nuty Chianti z drożdżowo-orzechowymi, pochodzącymi od sera). Nie pozostaje nic innego, jak tylko liczyć, że Mikołaj (poznański Gwiazdor) za rok przyniesie coś innego od Rocca delle Macìe!

P.s. Proponowany soundtrack – „Manhã Azul” autorstwa Maryana Aydar – to jednak trochę zbyt wolna pieśń do tego wina.

Nazwa: Chianti Classico Riserva di Fizzano 1999 D.O.C.G

Producent: Rocca delle Macìe

Miejsce zakupu: prezent

Cena: prezent

Rodzaj wina: czerwone, wytrawne

Ocena: